کسی که وحـی در آییـنۀ کـلامش بود            حدیث نور به لبها علی الـدوامش بود

نگین چمبر افـلاکیان صداقـت اوست            که صدق پرتوی از چلچراغ نامش بود

نـیـایش سحـر او شمـیـم جـنت داشت            سپیده چشمۀ نوری ز هر سلامش بود

به پاس رویش اندیـشه های ناب بشر            قـیـام عـلـمـی او برترین قـیـامش بود

به راه شر مرو از روی جهل و نادانی            که راه خیر بشر شیوه و مرامش بود

ولی شنـاس نگـشـتـیـم ورنه می دانیم            جواب ما همه در حرکت غلامش بود

چقدر زحمت ما را کشید و وقت وداع            نـمـاز اول وقت آخـرین پـیـامش بـود

چه التـفـات به خـاصان کند خـدا داند            نسیم شعر وفایی ز لطف عـامش بود